Της Ελλάδας τα παιδιά...

2013-01-07 18:58

Η Ελληνική ιστορία επαναλαμβάνεται

Ήταν κάπου στα 1832, όταν ο Βαυαρός Όθων, (Otto Friedrich Ludwig von Wittelsbach), αναλαμβάνει πρώτος βασιλιάς των Ελλήνων, διαδεχόμενος τον δολοφονημένο Ιωάννη Καποδίστρια, σε μια κατάσταση ολοσχερούς διάλυσης.

Το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος, που έχει ήδη «πάρει τα δάνεια του»  από τις μεγάλες δυνάμεις, αδυνατεί να πληρώσει τους πιστωτές του και να εξοφλήσει το χρέος του.
Η αδυναμία αυτή των Ελλήνων προυχόντων και εξεχόντων της εποχής, οδηγεί τη χώρα στη Γερμανική αγκαλιά, για τα επόμενα 150 χρόνια.

Το «Χρέος» δεν είναι τίποτα άλλο από ένα προϊόν το οποίο «αγοράζεις» όταν δεν μπορείς να παράγεις πλούτο. Και δεν μπορείς να παράγεις πλούτο, όταν όλοι κοιτούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Ας μελετήσουμε προσεκτικά την περίοδο που όλοι κοιτούσαν αλλού. Τότε που όλοι, κάποιοι επιδιώκοντας τη δόξα, κάποιοι άλλοι την εξουσία, και κάποιοι το γρήγορο κέρδος, κατάφεραν να αγοράσουν πολύ χρέος.

Αλλά πριν από αυτό ας εξετάσουμε αναλυτικά την έννοια του χρέους.

Το χρέος από μόνο του, όπως και όλα τα αγαθά, έχει δύο όψεις. Μπορεί να βοηθήσει αυτόν που το αγοράζει, αλλά μπορεί επίσης και να τον καταστρέψει. Το χρέος, ως έννοια, είναι ένα άυλο αγαθό βασισμένο στα χρήματα, άρα την εμπιστοσύνη.  Αυτός που εμπνέει εμπιστοσύνη μπορεί και αγοράζει χρέος. Αυτός που εμπνέει πολύ εμπιστοσύνη μπορεί και αγοράζει πολύ χρέος. Είναι τότε ένας πολύ καλός πελάτης. Αρκεί ταυτόχρονα να μπορεί και να το εξυπηρετεί. Δεν υπάρχει ούτε ένα κράτος στον πλανήτη, που δεν έχει αγοράσει λιγότερο ή περισσότερο από αυτό το προϊόν. Και όλα τα κράτη παραμένουν καλοί πελάτες, όταν μπορούν και εξυπηρετούν πιστά τις δόσεις του χρέους τους.
        
Το χρέος ενός κράτους εμπεριέχει δύο κατηγορίες. Το χρέος του Δημοσίου και το χρέος του Ιδιωτικού τομέα. Το χρέος αυτών των δύο τομέων μας δίνει το μικτό εξωτερικό χρέος μιας χώρας. Στον Δημόσιο τομέα τα κράτη αγοράζουν χρέος, για να το σπαταλούν
σε «κοινωνικές πολιτικές» για πολιτικούς λόγους. Τότε εκδίδουν τα σχετικά ομόλογα, τα οποία τα αγοράζουν αυτοί που τους πωλούν το προϊόν χρέος.  Στον Ιδιωτικό τομέα, το χρέος αφορά τις τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους πωλούν το προϊόν στα έθνη.

Για την καλύτερη ενημέρωση των ενδιαφερομένων, παρατίθεται στη συνέχεια το μικτό εξωτερικό χρέος κάποιων κρατών ενδεικτικά,  σε ποσοστό επί του ΑΕΠ -Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, (ο συνολικός τζίρος της χώρας), όπως εμφανίζεται στο τέλος του 2010.
«Μικτό εξωτερικό χρέος Αγγλίας - 410%, Γερμανίας - 159%, Γαλλίας - 188%, Ολλανδίας - 344%, Νορβηγίας - 861%, Ιρλανδίας - 1224%, Λουξεμβούργου - 4636%, Ελβετίας - 364%, (υπάρχουν στοιχεία και για πολλά άλλα κράτη),  και τέλος το μικτό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας που αντιστοιχεί στο 165% του ΑΕΠ της χώρας». Δεδομένα από πολλές και ανεξάρτητες πηγές.

Όπως εύλογα μπορεί κάποιος να συμπεράνει, όλα τα κράτη έχουν αγοράσει αρκετό από το προϊόν που λέγεται χρέος. Όπως επίσης εύλογα κάποιος θα μπορούσε να αναλογιστεί: «Μα πως είναι δυνατόν, αφού όλοι αγόρασαν χρέος, και κάποιοι μάλιστα πολύ περισσότερο από εμάς, γιατί η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που αντιμετωπίζει μια τόσο μεγάλη κρίση χρέους;»  

Η απάντηση έχει ήδη δοθεί στο κείμενο που προηγήθηκε, και αφορά την αντίστοιχα μεγάλη αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους από τη χώρα μας.

Στην περίφημη συνθήκη του Μάαστριχτ που αφορούσε τη νομισματική ένωση, για να περιφρουρηθεί η δυνατότητα των κρατών της ζώνης του ευρώ να μπορούν να εξυπηρετούν το χρέος τους, άρα να παραμένουν καλοί πελάτες, τέθηκε το περίφημο 3%, ως το ανώτατο όριο κάθε κρατικού προϋπολογισμού των χωρών – μελών, ως προς το πιθανό έλλειμμά του.

Με απλά λόγια, κάθε κράτος με ελλειμματικό ισοζύγιο έως 3%, θα μπορούσε συγχρόνως με την εξυπηρέτηση των δημοσιονομικών του αναγκών,(της παιδείας, της υγείας, κλπ), να εξυπηρετεί και τις δόσεις του χρέους  του.  

Ένα πράγμα δεν υπολόγισαν μόνο οι ιθύνοντες: το Γαλατικό χωριό που λέγεται Ελλάδα. Αυτή τη χώρα, που ενώ από τη μια κατάφερε να προσεγγίσει το 3% και να εισέλθει στη Νομισματική Ένωση, τα επόμενα χρόνια «επίσης κατάφερε» να εκτοξεύσει το έλλειμμα στο 15%, αδυνατώντας τελικά να εξυπηρετήσει τις δόσεις των χρεών της.   

Κι έτσι, την περίοδο που διανύουμε, η Ελλάδα, ως ένας έτερος Δούρειος ίππος, ουσιαστικά «χρησιμοποιείται» για τη μεγάλη επίθεση στη ζώνη του ευρώ. Πάψαμε να είμαστε ένας καλός πελάτης, και υποβαθμιστήκαμε πιστοληπτικά, εκτοξεύοντας παράλληλα τα επιτόκια στα ύψη. Το παιχνίδι άλλαξε διαστάσεις.

Μας δόθηκε μέχρι σήμερα διορία δύο ετών, ως «περίοδος συμμόρφωσης» στους αρχικούς δείκτες, απολαμβάνοντας τα προνόμια του εσωτερικού δανεισμού, και η χώρα μας κατάφερε με γοργά βήματα να μεταφέρει την κρίση και στην υπόλοιπη μισή Ευρωζώνη. Πλέον, ως τελευταία ευκαιρία, μας προτείνεται η λύση ενός άλλου «σύγχρονου Βασιλιά», μιας και μόνοι μας δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε και πάλι να τα καταφέρουμε.

Τους αμέσως επόμενους μήνες, αυτό που θα δούμε να συμβαίνει είναι, είτε μια Ευρώπη να καταρρέει κάτω από το βάρος των υποβαθμίσεων της χρηματοπιστωτικής της δυνατότητας, λόγω των υπέρογκων εξωτερικών χρεών του τραπεζικού της συστήματος, είτε μια Ευρώπη, που υπό την ηγεσία της αυτού μεγαλειότητας της Γερμανίας, θα αναγκαστεί να παραχωρήσει τον συσσωρευμένο πλούτο της, και ταυτόχρονα να αλλάξει την πολιτική του σκληρού ευρώ, το οποίο μοιραία θα οδηγηθεί σε μια γενναία υποτίμηση.


Αγαπητοί φίλοι,

Σύμφωνα με την επιστήμη του Marketing, η «ιδανική αγορά» είναι αυτή, όπου μπορείς συγχρόνως να καθορίζεις την προσφορά, τη ζήτηση και την ισοτιμία των νομισμάτων, και ταυτόχρονα να ελέγχεις τα δίκτυα διανομής και διάθεσης.  

Η αγορά της Ευρώπης, για αρκετά χρόνια, κατάφερε να δουλέψει με αυτό το μοντέλο, αφού δημιουργήθηκε βάσει αυτής της λογικής. Οι αγορές εξάλλου δεν αντιμετωπίζουν ποτέ πραγματικά αδιέξοδα, γιατί η βασική λογική που τις διέπει παραμένει πάντοτε η ίδια.
Στο πέρασμα του χρόνου αλλάζουν μόνον εκείνοι που τις δημιουργούν σε οποιαδήποτε διάσταση: σε μια μικρή γειτονιά, σε μία πόλη, σε ένα κράτος, σε έναν πλανήτη.

Και όταν δεν μπορείς να δημιουργήσεις μία αγορά, μένει μόνο να ευθυγραμμιστείς μαζί της.